profesor orłowski mowi

[edireeGet]

Najprostsze nieoczywiste. Płynna rzeczywistość w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując na przestrzeni nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go do eksploracji tego, co stanowi drobiazgowy fragment miasta i jego historii, niemniej pozostaje zakryte u dołu widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty natomiast partery kamienic zyskują w jego wideo chmurny charakter, jak w filmie grozy. Artysta stworzył pod ręką tym platformę przekazu, odzierając podwodne położenie spośród tajemnicy, umieścił skoro projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości należy dążyć w złożonej relacji, jaką ustala niewiasta spośród szeroko pojętą nowoczesnością, albowiem Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś kompletnie niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące raz po raz z większym natężeniem w odniesieniu do festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując dopiero co tam istotę miasta, którego tkanka jest ale delikatna, skoro osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, ileś grobowy istota podwodnego świata mogłyby stanowić metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod spodem powierzchnię prawdopodobnie znajdować się symbolem tego, co wyparte i niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, aczkolwiek jest to uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba tenże wiąże właściwie z systemem otwartej rzeźby - nie są jedynie komentarzami do pewnych założeń i problemów, jednak mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia oraz toteż powinno się skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, choć ich najważniejszymi cechami są ulotność natomiast procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel włączający w cyrkulacja myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac sprawiać samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, także w sensie przestrzennym, jak natomiast przenośnym: kompetencja stanowi w celu niego dziedzina myśli, kto jest nieograniczony. Stąd również wypada stawiać podkreślenie plus na właściwość site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo stale nic bardziej błędnego pierwocina konkretnej pracy, która zaplanowana jest na kompetencja wyjściowy daleko oprócz samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się z dziełami Josepha Beuysa, zwłaszcza ze względu na cywilny znaczenie wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, gdzie wydarzanie jest także transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przez byt nieraz w całości banalnego - i chociaż nie całkiem oczywistego. W działaniach polskiego artysty gra polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli u Beuysa, jest wprawdzie w pracy Orłowskiego duża ilość wrażliwości na znaki zaś symbole, na człowieczy byt i wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane w trakcie tego bytowania. Chciałoby się dosadnie skreślić o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, iż będziesz przemawiał językiem zrozumiałym dla wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter ulżyć mogła jeden wręcz przeciwnie gatunek porozumień, nieomal przeciwnie w głupocie kryło się impresja bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau spośród pewnością można oprzeć się aż do prac Orlowskiego, które przed chwilą wprowadzają forma zamętu w dyskurs nie inaczej zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej aniżeli czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo armatura „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia i połączonego ze światem pozagaleryjnym za pomocą przezroczystej rurki, za sprawą którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać a wylatywać spośród ula, kontynuując osobisty proces pracy. Forma tej instalacji przywołuje szwung skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, natomiast i z szerszą refleksją ponad byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się właśnie w ulim gnieździe2.

[edireeGet]

Najprostsze nieoczywiste. Płynna rzeczywistość w twórczości Franciszka Orłowskiego Podczas 53. Biennale w Wenecji w 2009, Franciszek Orłowski spontanicznie wykonał akcję „Spadek\", filmując w trakcie nurkowania podwodne zakamarki domów. Tytuł biennale, „Making Worlds\", zainspirował go aż do eksploracji tego, co stanowi wnikliwy cząstka miasta a jego historii, niemniej pozostaje zakryte poniżej widzialną tkanką codzienności. Zanurzone w głębinach fundamenty zaś partery kamienic zyskują w jego wideo mroczny charakter, na sposób w filmie grozy. Artysta stworzył w pobliżu tym platformę przekazu, odzierając podwodne położenie z tajemnicy, umieścił ponieważ projekcję filmową w jednym spośród mieszkań w pobliżu kanału, w którym nurkował. Klucza do tej twórczości powinno się dążyć w złożonej relacji, jaką ustala dama z w szerokim zakresie pojętą nowoczesnością, bowiem Orłowski w Wenecji wystąpił w charakterze kogoś do głębi niezauważalnego, nieobecnego, na marginesie rozgrywającego się spektaklu, jakim jest biennale, ciążące co chwila bardziej pod adresem festynowej mnogości. Zanurzył się w ciszę, odnajdując właśnie tam istotę miasta, którego tkanka jest aliści delikatna, jako że osadzona na zalanych fundamentach. Płynność, nieszczelność, trochę nagrobny istota podwodnego świata mogłyby egzystować metaforę współczesnych stanów umysłu. Zanurzenie pod powierzchnię przypuszczalnie być symbolem tego, co wyparte tudzież niechciane, czegoś, o czym lepiej nie mówić.

Określenie twórczości Franciszka Orłowskiego mianem konceptualnej jest uprawnione, chociaż jest owo uproszczenie. Jego realizacje - które jego osoba już sam wiąże właściwie spośród systemem otwartej rzeźby - nie są tylko komentarzami do pewnych założeń tudzież problemów, jednak mają w sobie ogromną dawkę indywidualnej emocjonalności. Orłowski przełamuje schematy myślenia a tedy pożądane byłoby skoncentrować się na konceptualnym charakterze jego prac, acz ich najważniejszymi cechami są ulotność tudzież procesualność. Artysta występuje w nich jak poruszyciel zawierający w sobie w obieg myśli nową jakość, pozwalający materii swoich prac robić samoistnie. Praca Franciszka Orłowskiego jest pracą w terenie, również w sensie przestrzennym, jak i przenośnym: teren stanowi w celu niego kompetencja myśli, jaki jest nieograniczony. Stąd też należy wkładać podkreślenie i na przymiot site-specific jego otwartych rzeźb. Prezentowanie jego twórczości w galerii owo zawżdy owszem zarzewie konkretnej pracy, która zaplanowana jest na dziedzina wyjściowy w oddali oprócz samą galerię. W pewnym stopniu jego działania mogą kojarzyć się spośród dziełami Josepha Beuysa, zwłaszcza ze względu na obywatelski znaczenie wielu jego realizacji. Wydaje się jednak, iż Orłowski sytuuje się w nieco innym miejscu: porusza problemy wydarzania się w świecie materii, dokąd wydarzanie jest również transpozycją stanów emocjonalnych wywoływanych przez coś nieraz totalnie banalnego - tudzież acz prawie oczywistego. W działaniach polskiego artysty działalność polityczna zarysowuje się na planie dalszym aniżeli przy Beuysa, jest lecz w pracy Orłowskiego duża dawka wrażliwości na znaki natomiast symbole, na człowieczy byt natomiast wrażenia fizyczno-psychiczne doświadczane podczas tego bytowania. Chciałoby się wręcz napisać o psychologii zawartej w tych pracach. Śmiesznym jest oczekiwanie, że będziesz przemawiał językiem zrozumiałym gwoli wszystkich. Ni ludzie, ni muchomory nie mają takiej umiejętności. Jakby charakter wesprzeć mogła jakiś wręcz przeciwnie gatunek porozumień, mało co na to samo w głupocie kryło się wrażenie bezpieczeństwa1. Te słowa Henry Davida Thoureau z pewnością wolno odnieść do prac Orlowskiego, które tylko wprowadzają gatunek zamętu w dyskusja naukowa faktycznie zwanej sztuki konceptualnej. Orłowski ufa emocjom bardziej niż czystej racjonalności, której orędownikiem jest myśl, koncept, idea. Prezentowana w poznańskiej galerii Stereo instalacja „Klimatyzacja\" (2010) złożona była spośród oryginalnego ula umieszczonego we wnętrzu galeryjnego pomieszczenia oraz połączonego ze światem pozagaleryjnym wewnątrz pomocą przezroczystej rurki, przez którą pszczoły mogły bez ograniczeń wlatywać oraz wydobywać się spośród ula, kontynuując własny tok pracy. Forma tej instalacji przywołuje rytm skojarzeń powiązanych z takimi zagadnieniami jak: inwigilacja, podglądanie, a dodatkowo z szerszą refleksją powyżej byciem, które jest siecią powiązań, ekosystemem zaczynającym się dopiero co w ulim gnieździe2.